Od koronacji Elżbiety II właśnie upływa 70 lat

2 czerwca 1953 r. odbyła się koronacja Elżbiety II, która została uroczyście wyniesiona na tron jako królowa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Większość Brytyjczyków śledziła te wydarzenia na żywo w telewizji, podczas gdy jedna trzecia słuchała transmisji radiowych. Liczne tłumy również zgromadziły się wzdłuż trasy królewskiego przemarszu, mimo że wybrano dzień o najbardziej prawdopodobnej słonecznej pogodzie, jednak przemokły do suchej nitki. Kiedy Elżbieta zasiadła na antycznym tronie, który został wykonany w 1300 r. specjalnie dla króla Edwarda I, otrzymała jabłko, berło i koronę.

Elżbieta II przyszła na świat 21 kwietnia 1926 r. w Londynie jako córka Alberta, księcia Yorku (późniejszego króla Jerzego VI) i Elżbiety Bowes-Lyon, która później była znana jako Królowa-Matka. Była jedyną członkinią brytyjskiej rodziny królewskiej, która pełniła służbę wojskową jeszcze przed zawarciem małżeństwa. Przed swoim ślubem z księciem Filipem, młodym oficerem o grecko-duńsko-niemieckim pochodzeniu, odbyła służbę w wojsku. Ich ślub odbył się 20 listopada 1947 r. w opactwie Westminster, a książę Filip otrzymał wówczas tytuł księcia Edynburga. Po ślubie małżonkowie zamieszkiwali na Malcie przez kilka lat. Podczas tego czasu urodzili się ich dwaj najstarsi dzieci, książę Karol i księżniczka Anna.

Kiedy 6 lutego 1952 r. zmarł król Jerzy VI, księżniczka Elżbieta wraz z rodziną natychmiast powróciła do Anglii, a już następnego dnia została ogłoszona królową w Pałacu St. James.

Koronacja Elżbiety II

Miała potencjał stać się spektakularnym wydarzeniem, które ukazałoby w pełnym blasku istotę monarchii. Dla BBC było to również szansa na rewolucję w jej roli w życiu publicznym. Jednak gdy sprawa koronacji Elżbiety II trafiła do gabinetu Churchilla, okazało się, że zarówno premier Wielkiej Brytanii, dobrze zaznajomiony z mediami, jak i arcybiskup Canterbury, który miał przewodzić tej zarówno świeckiej, jak i narodowej ceremonii, mieli obawy. Arcybiskup Geoffrey Fisher obawiał się, że telewizyjne reflektory będą niekomfortowe dla młodej królowej, która już i tak będzie musiała znosić wiele. Obawiał się również, że telewizja pozbawi uroku całe wydarzenie. Wolą arcybiskupa było, aby chrześcijańska Wielka Brytania zgromadziła się w starych kamiennych kościołach, by wspólnie uczestniczyć w uroczystości. Z kolei Churchill obawiał się, że obecność wielu koronowanych głów i arystokratów w strojach paradnych mogłaby sugerować, że kraj jest nadal rządzony przez uprzywilejowaną elitę. Z drugiej strony martwił się, że usunięcie kamer stworzy wrażenie dystansu i wyniosłości.

Postanowiono, że w Opactwie nie będzie transmitowanej telewizji. Jednak nikt nie poinformował o tym Elżbiety II. Królowa, otrzymując decyzję niezdecydowanego 77-letniego premiera, który przechodził przez ostatnią kampanię wyborczą, stwierdziła: "To nie rząd jest koronowany, lecz ja". Ta stanowczość królowej zaskoczyła Churchilla, który ustąpił. Ostatecznie 56% brytyjskiego społeczeństwa, czyli 36 milionów osób, obejrzało procesję. Królowa podróżowała w złotej karecie, przygotowanej w 1761 r. na koronację króla Jerzego III, która była ciągnięta przez sześć koni, w tym konia o imieniu Eisenhower, z pałacu Buckingham do opactwa. Następnie odbyło się trzygodzinne nabożeństwo i długa parada powrotna, witana przez tłumy, które ponownie zmokły, biwakując nocą wzdłuż trasy królewskiego przejazdu.
Pozostałe 32 procent kraju słuchało przejętych komentatorów radiowych, którzy śledzili procesję z Opactwa Westminsterskiego.